ΟΙ ΑΣΚΟΠΕΣ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΗ ΠΟΛΗ... του Γιωργου Σταυρακιδη

Οι άσκοπες βόλτες στη πόλη έβρισκαν πάντα έναν σκοπό κάπου στο τέλος τους... έτσι έγινε κι απόψε, όταν χωρίς λόγο βγήκα από το σπίτι και έγινα μέρος ενός νυχτερινού, αστικού τοπίου που αναζητούσε απεγνωσμένα κάτι σπουδαίο να του συμβεί... μαζί του κι εγώ, αλλά μάταια, έψαχνα στο μυαλό μου να ανασύρω κάτι από εκείνα που με στείλανε απόψε σε αυτή τη βόλτα... αναζήτηση θα σου πω... η πόλη μοιάζει με εκείνες τις ζωές που φαίνονται γεμάτες, αλλά αν κάτσεις λίγο πιο κοντά να τις αγγίξεις, τότε καταλαβαίνεις το απέραντο κενό τους... κενό που άφησε κάτι, κάποιος ή όλα.
Κενό που άλλους τους τρομάζει και άλλους τους πεισμώνει... κι εμένα το ίδιο, ένα από αυτά τα δύο (σε επόμενο post ίσως έχω ανακαλύψει ακριβώς ποιο από τα δύο και σας το αναλύσω).

Μέχρι να κάνω αυτόν τον κύκλο της πόλης και να βρεθώ και πάλι μπροστά στη πόρτα του σπιτιού μου, ομολογώ πως δεν είχα βρει χρόνο να μιλήσω στον εαυτό μου για όλα... βασικά όμως είχα βρει χρόνο να του κάνω παρέα και να έρθω πιο κοντά στον άλλον, τον κρυφό εαυτό μου, τον δεύτερο που όλοι κρατάμε καβάτζα για κάτι δύσκολες στιγμές... δεν χρειάστηκαν λόγια, μόνο μερικοί παραπάνω χτύποι της καρδιάς και δυο τρία αγαπημένα τραγούδια στο cd player για να μου δείξουν τον δρόμο...
οι άσκοπες βόλτες στη πόλη έβρισκαν πάντα έναν σκοπό κάπου στο τέλος τους... σας το είπα! 

γράφει ο Γιώργος Σταυρακίδης

(g.stavrakidis@gmail.com)